Anoreksja moja przyjaciółka

Mam na imię Maja, mam 20 lat moja choroba trwa od 5 lat, chęć bycia szczupłą był moim celem i ciągle trwa. Zaczęło się niewinnie od wymuszanych wymiotów, zmuszałam się przez niecałe dwa miesiące, potem mój organizm nie przyjmował pokarmu i samoczynnie wymiotowałam. Już wtedy wiedziałam wszystko o bulimii. Dość szybko przeszłam z bulimii na anoreksję - przestałam całkowicie jeść i przestałam wymiotować, już nie było czym. od czasu do czasu pół szklanki wody niegazowanej. Skończyłam gimnazjum, wakacje przed pójściem do liceum... cały czas miałam przed sobą obraz że jestem strasznie gruba! Zawładnęło to moim cały życiem! Widziałam tylko centymetr, wagę i kalorie znałam na pamięć. Na początku pierwszej klasy liceum rodzice zauważyli że dość sporo schudłam ok 23 kg. Od razu terapie, pilnowanie bym cokolwiek zjadła. Nie chciałam się leczyć, dobrze czułam się będąc chudą. Zostałam wysłana do ośrodka psychiatrycznego na oddział zamknięty. Spędziłam tam dwa miesiące. Na początku nie mogłam się tam odnaleźć,bardzo zamknęłam się w sobie. Po paru dniach zaczęłam wychodzić do ludzi, są naprawdę fantastyczni!!! Bardzo miło wspominam tamten czas. Wychodząc z ośrodka leczyłam się dalej, po 3 latach leczenia podjęłam decyzje że nie będę dłużej się leczyła, oznajmiłam moją decyzję rodzinie, byli bardzo nie zadowoleni, i namawiali mnie- nie słuchałam ich. Przestałam się leczyć, zaczęłam powoli jeść, przybrałam na wadzę, nie dużo ciągle mówiłam sobie w myślach : to dla twojego dobra, anoreksja to śmierć! Było mi bardzo ciężko, bywały okresy głodzenia, nie miałam siły i ciągle spałam. Dziś jestem bardzo szczupła, studiuję język, nie mam czasu na terapię choć wiem że jest mi bardzo potrzebna. Z anoreksji można wyjść, jeśli sama tego chcesz, ty musisz chcieć a nie twoi bliscy, oni mają nas tylko wspierać a nie namawiać to tylko pogarsza sytuacje. Co będzie dalej ze mną? to zależy ode mnie i będę dalej walczyć, może kiedyś mi się uda.

Maja (majabilinska@wp.pl)